وقتی انسان یک عشق زمینی دارد ای عشق انرژی نجومی به اومی دهد به طوری که حتی یک لبخند کوچک این انرژی اش را دو برابر می کند، حال در مورد خداوند، چگونه می توانیم به این مرحله از عشق برسیم وقتی که حس می کنیم با وجود تمامی تلاشها باز نوازشی از سوی او حس نمی شود هر چقدر می خواهی به او نزدیک شوی باز او خودش را از تو دور می کند؟
از این که سوال خود را با ما در میان گذاشته اید از شما متشکریم و امیدواریم پاسخ
گوی مناسبی برای شما باشیم.
هر که را جامه ز عشقى چاک شد--- او ز حرص و عیب کلى پاک شد
شاد باش اى عشق خوش سوداى ما--- اى طبیب جمله علتهاى ما
اى دواى نخوت و ناموس ما--- اى تو افلاطون و جالینوس ما
جسم خاک از عشق بر افلاک شد--- کوه در رقص آمد و چالاک شد

«عشق»

عشق به حقیقت چه کلمه ی زیبائی است و چقدر حرفهای نگفته در آن نهفته است.
در هر عشقی پای یک معشوقی در میان است، و هر مقدار معشوق دارای حُسن، جمال و کمال باشد، کار عاشق برای رسیدن با آن باید مردانه تر باشد.
با یک مثال مطلب را ادامه می دهیم. در نظر بگیرید یک شخص بخواهد یک پراید تهیه کند. در این هنگام یک هزینه ای خاصی باید بپردازد. اگر همین شخص بخواهد یک پژو و یا یک ماکسیما تهیه کند، چه مقدار باید هزینه کند؟ بله هزینه ای بیشتری باید تدارک ببیند.
در مورد خداوند نیز مطلب همین گونه است. چه موجودی با عظمت تر از خداوند و محبوب تر از او هست. باید مقداری توجه، تفکر و تأمل خود را به او معطوف کنیم و از نماز، صبر و توسل برای رسیدن به خدا کمک بگیریم. اگر مدتی این برنامه را در پیش بگیرید تغییراتی در حالات و روحیات و حتی نگرش خود به هستی پیدا خواهید کرد.
پرسشگر گرامی باید همت کرد، باید یک مقداری خواست و در آن جهت گام برداشت. اگر شما مقداری به بندگی خدا خود را آراسته کنید، دیری نخواهد گذشت که بَند خدا خواهید شد و زندگی دیگری را آغاز خواهید کرد و این را با تمام وجود حس و لمس خواهید نمود.
منتهی مقداری صبر را در زندگی و برنامه ی خود چاشنی کارهایتان کنید که در این صورت ملائکه نیز به دیدار شما می آیند«إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَه؛ به یقین کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل مى‏شوند»(فصلت/30).
نوشته اید می خواهیم به خدا نزدیک شویم اما او دور مان می کند! مگر می شود ما بخواهیم به خدا و محبت او در آئیم و او ما را از خود دور کند؟! خدایی که عالم را برای همین خلق کرده است که ما به بندگی او داخل شویم و سپس پادشاهی کنیم، چگونه امکان دارد این گونه رفتار کند!! گواه این مطلب نیز این همه آیات در مورد عفو و بخشش است، تا انسان در مسیر انسانیت باز گردد و حرکت کند. بنابراین او می خواهد که ما راه بی افتیم و یک حرکت درونی آغاز کنیم.
بله یک جا ما توجه لازم نداشته ایم و آن این است که معشوقی که دارای جسم است ما او را می بینیم و جودش را حس می کنیم، اما در مورد خداوند این گونه نیست!!
چرا که خداوند جسم نیست! ما گمان می کنیم هر چه در عشق های زمینی صادق است- منظور حسی بودن معشوق- در مورد خدا نیز باید این گونه باشد. اگر این طور بود که هر کسی به عشق خدا مبتلاء می شد و مردان بزرگ از دیگر افراد شناخته نمی شدند. همین که این عشق تحمل و بزرگی می خواهد تعداد محبین الهی کم می شود.
اما هنگامی هم که عاشق شدند و به وسیله ی بندگی به قُرب خدا رسیدند، محبت آنها به خدا بسیار شدید می گردد از معشوق های دنیوی«وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه؛امّا آنها که ایمان دارند، عشقشان به خدا، (از مشرکان نسبت به معبودهاشان،) شدیدتر است».(بقره/165).
در مورد عشق به خدا باید گفت باید دل را صاف کرد و فقط به او سپُرد آن وقت خواهید دید او با قلب شما چه می کند. آری خدا را می شود دید. اما نه با چشم سر. چون چشم سَر از سر و اسرار بی خبر است. آن دل بی سر می خواهد که سَر در گِرو خدا داده باشد.
چهارده معصوم – علیهم السلام- در دل گرو خدا داده اند و گاهی تجلی این دل دادگی در مناجات ائمه هدی – علیهم السلام- بیان شده است، تا جای که عشق زمینی را در مقابل عشق الهی شرمسار می سازند.
به طور نمونه برخی از فراض های مناجات محبین امام سجاد- علیه السلام- را از مفاتیح بیان می کنیم.
« ای خدا آن کیست که شیرینی محبتت را چشید و جز تو را بخواهد و آن کیست که به مقام قرب تو انس یافت و لحظه ای روی از تو گردانید... ای خدا ما را از آنان قرار ده که بالفطره به تو شادمان و خوشند و از دل ناله ی شوق می کشند...ای خدایی که انوار قدسش به چشم دوستان در کمال روشنی است و تمام ذاتش بر قلوب عارفان او شوق و نشاط بر انگیز است».
با توجه به این فراض ها آیا می توان گفت خدا و عشق او را با قلب نمی شود احساس کرد؟ یک سوال؟ ما چه کرده ایم تا به دیدار و عشق خدا نائل شویم؟